De Yucelmethode is in de ontwikkeling sterk beïnvloed door de systeemtheorie en de uitgangspunten van de systeemtherapie. Elementen zoals het stellen van uitnodigende en explorerende vragen worden hierin ook toegepast. De methode leent zich er dan ook goed voor om op verschillende creatieve manieren systemisch te werken. Zo kan een gezin gezamenlijk een gezinsopstelling maken, maar elk gezinslid kan dit ook afzonderlijk doen. Er kan ook per subsysteem een opstelling gebouwd worden of bij samengestelde gezinnen kan een jongere zijn opstellingen maken van de verschillende gezinsconstellaties zoals hij die ervaart. Er zijn letterlijk legio mogelijkheden.
Of het nu om een koppel, een gezin, een team of een organisatie gaat: de Yucelmethode kan door een tijdelijk ondersteuner worden ingezet om samen meer inzicht te krijgen in een probleem, een patroon van klachten of een aandoening, en om samen nieuwe perspectieven in het herstelproces te scheppen (cocreatie).
De kern is telkens dat de opstelling verschillen en overeenkomsten binnen de gezinscontext concreet en inzichtelijk maakt. Dat geldt zowel voor hoe gezinsleden (deelnemers aan het systeem) kijken naar de krachten van het gezin als voor hoe ze naar de belastende factoren van het gezin (systeem) kijken. Overeenkomsten helpen om (weer) te verbinden. Verschillen nodigen uit om tot een dialoog en tot nieuwe betekenisgeving te komen.
Het samen werken aan opstellingen en met elkaar praten over elkaars bouwwerken werpt licht op interactiepatronen, zodat je het met elkaar daarover kunt hebben. Dan kan duidelijk worden waar deze negatieve effecten hebben. Door een foto te maken die het gezin mee naar huis neemt, gaat het proces van dialoog en verbinding thuis door.
