Al meer dan tien jaar draagt de Yucelmethode in Nederland haar steentje bij aan het herstelgericht ondersteunen van mensen die hun (mentale) problemen willen aanpakken. Nog altijd zijn eigen kracht en eigen regie belangrijke uitgangspunten van de methode waarmee we veel mensen met uiteenlopende problemen of levenssituaties kunnen helpen.
Vele jaren heb ik als alleenstaande moeder strijd geleverd. Ik heb een kind met een stoornis in het autismespectrum en kenmerken van ADHD. Hij is intelligent, je ziet niets aan hem en hij kan ‘gewoon’ overkomen. Maar zijn gedrag brengt extra zorg met zich mee. De omgeving reageert hier (logischer wijs) op. Vaak wees men naar mij en lag het aan mijn manier van opvoeden. Ook op zijn school kreeg ik vaak dat gevoel. Ik heb heel vaak gesprekken op school gehad over hoe mijn kind te begeleiden en omdat ik zelf sociaal pedagoog ben, weet ik best wel wat tips. Dat werd alleen niet aangenomen op de school waar hij zat, vooral doordat de mensen op school en ik een andere visie hadden over waar de problemen van mijn zoon vandaan kwamen.
In het begin ging ik nog op de adviezen van school in. Maar dat liep steeds op niets uit, het extra oefenen thuis was voor mijn zoon niet leuk en kwam ook mijn band met hem niet ten goede. Bovendien verdwenen de problemen op school er niet door. Dus stopte ik met ons aanpassen aan wat de schoolmedewerkers vonden en begon de problemen thuis te scheiden van die op school. Als school een probleem heeft om mijn kind les te geven, moeten zij dus hulp zoeken. Dit viel niet in goede aarde. De school interpreteerde dit als dat ik niet zou willen meewerken. Uiteindelijk heeft de school een melding bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling gedaan.
'Met dat we visueel duidelijk kregen hoe het voor mij al die jaren zijn geweest, voelde ik ook gelijk begrip. Eindelijk mensen die weten hoe het voor een moeder is om een kind te hebben met een gebruiksaanwijzing. Ik hoef niet te strijden...'
'Misschien kan ik straks gewoon een moeder zijn.....’
Vervolgens kwam ik in veel ‘mallemolens’ terecht; systemen, hulpverleners, bezoeken aan instanties en noem het maar op. Dit naast mijn werk, mijn opleiding en mijn andere puberzoon. Er wordt veel aan je getrokken als alleenstaande moeder. Kinderen, huishouden, sociale dienst (ik moest weer gaan werken van hen), werk, mijn opleiding en de school van mijn kinderen, psychiaters, ADHD-groepen, ouderbegeleiding, rugzak regelen enz. enz..’
‘Toen ik samen met de ondersteuner met de blokken van de Yucelmethode onze situatie elke sessie visueel maakte, werd ik me ervan bewust hoe zwaar het soms voor mij de afgelopen jaren waren geweest. Ik ben jaren bezig geweest om ons gezin in balans te houden. Ging het aan de ene kant iets beter, dan dook er aan de andere kant weer een probleem op waar ik energie in moest steken. Veel tijd voor een sociaal leven hou je dan niet over. Met het inzicht in de situatie, kwam er ook vertrouwen in de hulpverleners en de hulpverlening die jeugd-ACT voor ons zou kunnen betekenen. Terwijl die op dat moment nog helemaal niet duidelijk was. Maar met dat we visueel duidelijk kregen hoe het voor mij al die jaren zijn geweest, voelde ik ook gelijk begrip. Eindelijk mensen die weten hoe het voor een moeder is om een kind te hebben met een gebruiksaanwijzing. Ik hoef het niet meer uit te leggen. Ik hoef niet te strijden… Misschien kan ik straks gewoon een moeder zijn…..’
